Melissa, Giulia en Nathaniël Van Waeyenberge

Liefste Michaël, 

‘k Hoor je stem nog, 
die azuurblauwe blik, 
die positieve woorden, 
en steeds de kracht om te hopen,…ik ween,…ik slik… 

vertrouwen in het leven, 
geen risico schrok je af, 
de oneerlijkheid doet me schreeuwen, 
en toch… oh, Michaël, steeds jouw lach… 

Wat valt hieruit te leren, 
hoe moet ik morgen voort, 
mijn lieve broer, mijn beste vriend, 
mijn bron van hoop en energie, 
ik bid dat ik je ooit weerzie… 

Dank je voor je woorden, 
je levenslust, je kracht, 
dank je dat je 18 jaar lang 
naast ons stond,… elke dag. 
Dank je voor je vechten, tegen 
ondraaglijke pijnen… 
om onze uitdaging 
« Together to the top » te bereiken. 

… jij trok ons voort, 
maande ons aan, 
troostte ons met jouw woorden, 
zo sterk, zo mooi, zo intens, zo alles… 
zo jezelf. 

Onze bron van vreugde, 
… jij engeltje blijf toch hier ! 
Zoveel plannen, wij samen, 
al onze dromen… 

Ik zeg je « Tot morgen », 
m’n tranen rollen, maar 
m’n lieve Michaël…, bedankt voor je 
lach, zoals jij zei, zeg ik nu : « het is te doen »… 
Maar ik smeek je blijf zitten op m’n schouder, 
hou voor mij een ster opzij, 
ik beef, ik ril, ik heb het kou,… 
… nog een laatste keer, ik wil 
je zeggen hoeveel ik van je hou. 

Melissa, Giulia en Nathaniël Van Waeyenberge, Lennik, 16 februari 2001